'Dat het leven uitloopt op existentiële eenzaamheid is in de roman onwrikbaar vast verankerd. Ook wat dit betreft is de foto haarscherp..., op één uitzondering na. Op de allerlaatste bladzijde van de roman horen we even een ander geluid. Het komt als een verrassing. In de garage bij haar moeder thuis vindt de ik een steen. Op die steen ziet ze ‘contouren van een man, gevallen onder een zware last.’ De man toont zijn borst en zijn met doornen gekroonde hoofd. ‘Straks staat hij op,’ zei mijn moeder. ‘En draagt hij zijn last verder en vraagt zich de zin niet af van het dragen, omdat het einde dat komt, niet het einde is.’ De stelligheid waarmee Griffioen steeds alles onder woorden bracht, maakt hier plaats voor een minder stellig weten. De foto wordt onscherp, maar de roman daardoor des te intrigerender.'

Beppie van de Wege-de Rooy

https://www.dbnl.org/tekst/_bzz001199501_01/_bzz001199501_01_0063.php

‘Levendig, beeldend, vaak spannend, soms schokkend en bij vlagen ontroerend.’ – Trouw

       Hans Goedkoop, NRC

'Over de gevolgen van die heimelijke invloed gaan de volgende verhalen uit de bundel. Het gezin verschijnt daar als een ware broedplaats van verborgen erotiek. Die draagt er aan de ene kant toe bij dat de gezinsleden elkaar aantrekkelijk genoeg vinden om samen te leven, zelfs gezellig bij elkaar in bed te kruipen, en versterkt dus de geborgenheid. Maar aan de andere kant brengt ze de koude blik van de begeerte met zich mee en daarmee driften die zo hard zijn dat ze de gezinsleden juist uit elkaar drijven. Ze wekt eendracht en tweedracht tegelijk, paradoxaal genoeg, ze heeft een Januskop.'

 Het  verhaal Kiemen uit Veilig in de tijd: https://www.dbnl.org/tekst/_gid001199301_01/_gid001199301_01_0167.php

     'Griffioen schetst op een subtiele manier de karakters van de vier kinderen. In verfijnde beschrijvingen vertellen Reggie, Donnie, Andri en Chiem elkaars verhaal. Honden Vissen Krokodillen brengt allerlei soorten emoties: bewondering, woede, angst, verdriet en blijdschap. Het verhaal laat zien hoe kwetsbaar mensen zijn, hoe flexibel en buigzaam kinderen, hoe sommige volwassenen eigenlijk geen kinderen moesten mogen krijgen en hoe fantastisch die kinderen kunnen zijn. Griffioen laat je niet alleen zien hoe schrijnend het leven kan zijn van kinderen die op deze manier opgroeien, ze laat ook zien dat die kinderen er keihard voor kunnen knokken om hun leven wél leuk te maken. Ze laat ouders zien die er een potje van maken, hard, kil en emotieloos zijn, maar daarmee niet per definitie liefdeloos. En daarmee is nuance is het codewoord in Honden Vissen Krokodillen. Het is niet alleen maar kommer en kwel in het verhaal en dat is                                     juist wat het zo verschrikkelijk geloofwaardig en aangrijpend maakt.' (Lieke Hagebeuk)